Door de ogen van je kind

Kinderen zijn primair. En het is juist deze kwaliteit die ons paradoxaal genoeg soms tot grote angst, wanhoop en frustratie kan drijven in het dagelijks leven.   

Ze weten instinctief hoe ze voluit moeten leven, waardoor ze met directe emoties onze eigen pure en soms ruwe en weinig gepolijste emoties wakker maken. Dat kan een onstuimige ontmoeting van energieën zijn. Hoe reageer je dan, hoe kun je met compassie voor je eigen grenzen tegelijkertijd luisteren naar je kind? Hoe kun je leren welke richting jullie uit moeten?

Een ontmoeting van emoties 

Toen ik mijn dochter kwam ophalen van school deed zich iets voor dat een reflectie is van wat ik hierboven omschrijf. Op het schoolplein stond ik naast een moeder waarvan het zoontje goed op weg was om hoog in een boom te klimmen. De moeder werd met de tak minder blij, terwijl zíjn enthousiasme juist omhoog werd gestuwd. ‘Kom maar iets naar omlaag!’ ‘Nee hoor, ik kán het!’ was zijn van zichzelf overtuigde antwoord. Moeder werd wanhopig, want het lukte maar niet om haar zoontje te laten luisteren. Hoe krijg je dat, anders dan door alleen maar bozer en banger te worden en verder af te drijven van de oplossing, voor elkaar? 

Connect & correct 

‘Hoe doe jíj dat dan?’ vraagt ze me met rode wangen. ‘Ik denk dat het helpt om eerst door de ogen van het kind te kijken. First connect and then, correct. Je zoontje doet iets dat jou triggert. Je reageert uit angst op wat hij dóet in plaats van op hem. Als het lukt om eerst de connectie aan te gaan met zijn belevingswereld, dan voelt hij zich gezien. Je ontmoet je kind waar hij is. Zo kom je samen naar de eindbestemming. ‘Wat ben je hoog, is het mooi daar? Je kunt zeker heel ver kijken?’ Dan kun je daarna, vanuit de kalmte in jezelf, met een grens komen. ‘Ik vind het heel goed dat je dit kunt, maar voor nu vind ik het hoog genoeg.’ Door dit soort situaties leren we steeds beter wat nodig is voor onszelf, ons kind en het gezin. Dat gaat niet volgens een strakke, omhooglopende lijn. Eerder in een wonderlijke, onvoorspelbare kronkellijn. Als je investeert in het solide maken en houden van de relatie kan het nog zo hard gaan waaien en stormen, uiteindelijk beweeg je je met elkaar naar een nieuw punt. Een punt waar meer te zien is dan je voorheen zag. Waar meer uitzicht is en meer inzichten ontvangen kunnen worden. Waar de grond als veilige basis dichtbij zal blijven.  

Sta even stil

Sta even stil

Mijn naaikamer. Dat is de plek waar ik tot mezelf kan komen, in de stilte de stof door mijn handen laat gaan, de schaar kan horen knippen.  Juist in die stilte kon ik de zin die het 12-jarige meisje tijdens gezinstherapie naar haar vader toe uitsprak weer horen:...

De connectie-schakelaar

De connectie-schakelaar

Laatst werd het ineens aardedonker bij ons thuis.  De stroom viel uit, op zich een niet zo bijzonder verschijnsel in veel huishoudens. Maar het deed me aan iets denken. Zo makkelijk als het dan is om de schakelaar om te zetten, zo moeilijk blijkt het licht terug...